سازمان بین المللی کار در سال 1919 پس از پایان جنگ جهانی اول در زمانی که کنفرانس صلح در کاخ ورسای
بر پا بود ، شکل گرفت . نیاز به پیـدایش چنین سازمانی در قرن نوزدهم به
وسیله دو تن از صنعتگران ولزی و فرانسـوی یعنی رابرت اوون و دانیل لگراند
مورد تأکیـد و پیگیری قرار گرفته بود . پس از آنکه طرح مذکور در خلال
همکاری های بین المللی
جهت تدوین قانون کارگران در سال 1901 در باسل مورد توجه قرار گرفت .
سازمان ILO با هدف تدوین مقررات و قوانین بین المللی در جهت بهینه سازی
استانداردهای بین المللی کار و حصول اطمینان از بکار گیری آنها متولد شد.
قانون ILO در بین ماههای ژانویه و آوریل 1919 به وسیله کمیسیون کار در کنفرانس بین
المللی صلح تدوین شد . این کمیسیون ترکیبی بود از نمایندگان 9 کشور بلژیک ،
کوبا ، چکسلواکی ، فرانسه ، ایتالیا ، ژاپن ، لهستان ، برتانیا، و ایالات
متحده آمریکا که رهبری کیسیون را ساموئل گامپرس، رئیس فدراسیون کارگری
آمریکا ( AFL ) بر عهده داشت . نتیجه این نشست بروز سازمان سه جانبه
گرایی بود که تنها سازمانی بود که نمایندگان دولت ، کارفرمایان و کارگران
را در یک نقطه سامان می داد . قانون ILO فصل هشتم معاهده صلح ورسای است .
اولین
نشست سالانه سازمان بین المللی کار ، همراه بود با دو نماینده از دولت و
کارفرمایان و کارگران از هر کشور عضو که در تاریخ 29 اکتبر 1919 با یکدیگر
ملاقات کردند . این نشست مسائل مربوط به شش مبحث اول قانون بین المللی کار
را که درباره ساعات کار در صنایع ، بیکاری ، حفاظت از زنان باردار ، ساعات
کار شبانه زنان ، حداقل سن کار و کار شبانه برای جوانان در صنعت می باشد ،
مشخص ساخت .
در بخش بدنه مدیریت اجرایی ILO که
توسط کنفرانس انتخاب شدند ، نیمی از اعضا را نمایندگانی که از طریق دولت
هایشان معرفی شده بودند ، یک چهارم آن را نمایندگان کارفرمایان تشکیل می
دادند .آنها آلبرت توماس را به عنوان اولین مدیرعامل دفتر بین المللی کار
انتخاب کردند که دبیر کل دائمی سازمان بود . او یک سیاستمدار برجسته
فرانسوی با اعتقادات راسخ و دغدغه های اجتماعی بود که در دوران جنگ جهانی
اول در دولت فرانسه مسئوولیت وزارتخانه مهمات را برعهده داشت . در همان
آغاز کار ، اعتبار و قدرت خاصی به سازمان بخشید . در کمتر از دو سال ، 16
قانون بین المللی کار و 18 توصیه نامه تدوین شد .